Naam: De kiel van deze mijnenveger uit de Algerijnse klasse werd op 8 oktober 1942 bij Lobnitz en Co. Renfrewshire neergelegd, het schip werd op 18 juni 1943 te water gelaten en op 7 oktober 1943 voltooid. Het schip werd voor het eerst in dienst gesteld bij de Royal Navy als HMS Pelorus en nam deel aan de D-day-invasie van Normandië in de Tweede Wereldoorlog als het leidende schip dat mijnen veegde om plaats te maken voor de invasievloot. Verkocht in 1947 aan de Zuid-Afrikaanse marine. De hernoemde "HMSAS Pietermaritzburg" werd gebruikt als opleidingsschip en mijnenveger. Het werd voor het laatst buiten gebruik gesteld in juli 1964, diende van 1968 tot 1991 als onderkomen voor het Mine Countermeasures-squadron en werd op 12 november 1994 door explosieve ladingen tot zinken gebracht om een kunstmatig rif te vormen. Specificaties: Verplaatsing geladen 1330 ton Lengte totaal 68,6 m Breedte 10,8 m Diepgang 3,5 m Aangegeven vermogen 2400 pk Diepte: Maximale diepte is 22 m op het zand tot aan het achterschip. Het zand bij de boeg is ongeveer een meter ondieper, behalve in de schurende put, die bij de voorvoet ongeveer 2 meter diep is. Het dek aan de boeg bevindt zich op ongeveer 17 m en loopt geleidelijk af naar het gebied van de stuurhut, waar de romp over de breedte van het schip is gebroken. Het voorste gedeelte is naar bakboord gekanteld en het midscheepsgedeelte blijft redelijk vlak. De romp is ook gebroken bij de breuk van het achterdek dat nu bijna even hoog is als het middenschip. Het achterdek loopt af van 17 m op het hoogste punt naar stuurboord bij de pauze, tot ongeveer 19 m aan bakboordzijde van de spiegel. Het hoogste punt bevindt zich op 16,5 m diepte aan het achtereinde van de bovenbouw. Zeeleven: het wrak is zwaar bedekt met ongewervelde dieren en biedt onderdak aan verschillende vissoorten. In september 2010 was de dominante ongewervelde soort duidelijk de paarse zeekomkommer, die eigenlijk meer lichtgrijs van kleur is. Het buitenoppervlak van het wrak was bijna overal bedekt met een tapijt van deze stekelhuidigen. Sinds juli 2011 zijn er veel minder komkommers aanwezig en zijn veel delen van het wrak bijna kaal. Dit kan een gevolg zijn van slecht weer en structurele instorting. Fotografie: dit kan een goede site zijn voor fotografie als de stijging matig is. Groothoek- en fisheye-lenzen zullen meer van de sfeer van het wrak vastleggen als het zicht slecht is, wat vaak het geval is. Er zullen ook altijd onderwerpen zijn voor macrofotografie, maar dan kun je net zo goed op een rif duiken. Topografie: Het wrak stond vroeger rechtop op de vlakke schelpenzandbodem. Het schip lag bijna waterpas, ingebed in de bodem alsof het in het zand dreef. De boeg is naar het zuiden, lengteas dichtbij noord / zuid Waar. Het diepe schuren aan de zijkanten waar gaten water doorlaten, is grotendeels opgevuld sinds de structurele instorting van de romp en bevindt zich nu grotendeels rond de boeg. Waterbeweging verhindert nog steeds zware dichtslibbing en wast verstoorde sediment vrij snel vrij.